فردوسی بزرگ بیش از هزار سال پیش با سرودن کتاب شاهنامه، زبان پارسی را مانند گنجی گران‌بها در خراسان از خود به یادگار گذاشت، گنجی که اکنون همه‌ی ایرانیان به آن افتخار می‌کنند.
پس از نام و یاد خدای دانا و توانا، سلامی گرم و صمیمی به همه‌ی شما بچه‌های زبر و زرنگ که همیشه علاقه‌مند مطالعه و دانایی هستید.
دوستان عزیز کوله‌پشتی، حال و احوالتان چطور است؟
امیدواریم خوب و سالم باشید و بتوانید نمره‌هایی خوبی در امتحانات پایان سال تحصیلی به‌دست آورید و نتیجه‌های خوب و عالی در کارنامه‌ی تحصیلی‌تان بدرخشد.
همان‌طور که می‌دانید، بیست‌وپنجم اردیبهشت و بیست‌وهشتم اردیبهشت در تقویم ما روزهای پرافتخاری برای علاقه‌مندان به شعر و شاعری و ادبیات است.
این روزها بیش از هر زمان دیگری در برنامه‌های رادیو و تلویزیون یا حتی تابلوهای شهری نام حکیم ابوالقاسم فردوسی و حکیم عمر خیام نیشابوری را می‌توان دید و شنید.
این دو شاعر و حکیم بزرگ، خدمت‌های ارزشمندی انجام داده‌اند که بر هر ایرانی به‌ویژه خراسانی‌ها لازم است با این کارهای گران‌قدر آشنا شوند.
فردوسی بزرگ بیش از هزار سال پیش با سرودن کتاب شاهنامه، زبان پارسی را مانند گنجی گران‌بها در خراسان از خود به یادگار گذاشت، گنجی که اکنون همه‌ی ایرانیان به آن افتخار می‌کنند.
شاید بپرسید: مگر یک کتاب می‌تواند گنج باشد؟ بله، یک کتاب که خالقش سال‌ها برای آن وقت گذاشته باشد و پر از نکات و واژه‌ها و درس‌های ارزشمندی برای زندگی ما باشد یک سرمایه تمام نشدنی و گنجی گران‌بهاست.
جمعه هم در تقویم روز حکیم عمر خیام است که ستاره‌شناس، شاعر و فیلسوف بوده و تقویم جلالی یادگار او برای همه‌ی ماست.
فکرش را بکنید اگر این دو بزرگوار نبودند آیا کتابی داشتیم که همه‌ی واژگان زبان مادری‌مان را در برابر توفان‌های فرهنگی و تهاجمات تاریخی حفظ کند؟
اگر خیام تقویم و روزشمار را به‌وجود نمی‌آورد، روزهای بی‌تقویم و گذشت ماه و سال را چطور اندازه‌گیری می‌کردیم؟ امروز به کتابخانه رفتم و دوباره یکی از داستان‌های شاهنامه را خواندم. به‌راستی که شاهنامه شاهکار است! باید قدر داشته‌هایمان را بیشتر بدانیم.